Gert en Kevin

0 naar 1912

Een beetje een cryptische titel. Maar heel snel uitgelegd: 1912 is de hoogte van de Mont Ventoux. Je weet wel, die mythische berg waar elke Tour de France liefhebber wel eens op wil rijden.

Diegenen die me écht kennen weten natuurlijk dat ik hiervoor Wikipedia nodig heb gehad want dit soort sportieve weetjes is niet aan mij besteed. Deze keer was er een goede reden voor: Gert Tielemans, de nieuwste werknemer van Zakenkantoor Van Hooff. Dit is niet zomaar gratuite reclame: dit is namelijk het kantoor van mijn vrienden, Maarten en David, en ze vroegen me of ik deze zomer een handje wilde helpen met het communicatieplan voor een goed doel: 0 naar 1912.

Vrienden mag je niet in het ongewisse laten over hoeveel ze voor je betekenen.

Gert, in een vorig leven zelfstandige tot hij in de lente van 2014 het syndroom van Guillain-Barré, een auto-immuunziekte opliep waardoor hij vanaf de nek verlamd was. Gelukkig herstellen 4 op de 5 patiënten zonder blijvende letsels van deze ziekte. Gert hoort ook bij die 80%. Het heeft hem wel een jaar lang revalideren gekost. Met de hulp van ergotherapeuten, kinesisten en de Sportdienst van UZ Pellenberg heeft hij alles opnieuw aangeleerd: slikken, spreken, vingers, tenen en ledematen bewegen, stappen. Bewegingen waar u en ik niet meer bij stilstaan.

Om z’n genezing te vieren wilde Gert in september 2015 de Mont Ventoux bedwingen. Jup, die 1912 meter ging hij met z’n fiets opklimmen. Terwijl hij amper 12 maanden geleden nog verlamd in een ziekenhuisbed lag.

En tegelijkertijd zou hij geld inzamelen om revalidatietoestellen aan te kopen voor de Sportdienst. Deze dienst is grotendeels op zichzelf aangewezen en ze moeten pannenkoeken- en spaghettifestijnen organiseren om sportrolstoelen, fietsen, tandems en handbikes aan te kopen. Terwijl zij toch cruciale hulp en ondersteuning geven aan de revaliderenden en hen helpen om terug mobiel te worden.

Maarten geloofde rotsvast in dit project en beloofde Gert dat als hij erin zou slagen 1.500 euro in te zamelen, het kantoor z’n steun tastbaar zou maken door dat bedrag te verdubbelen.

De sympathieke actie kreeg veel bijval: kranten, radio, klanten van het kantoor, iedereen gaf gul en werkte mee om het verhaal wereldkundig te maken.

Op dinsdag 8 september was het zover, Gert was met vrienden en supporters naar Frankrijk gereden en de zes vrienden stonden klaar voor de beklimming. Stiekem waren we met Gerts echtgenote ook naar Bédoin afgereisd om Gert een hart onder de riem te steken. Officieel lukte het haar niet om vakantie te nemen en Maarten en David hadden het “véél te druk om mee te gaan, hoe spijtig ze het ook vonden”.

Tijdens de eerste poging reeds was het iedereen gelukt om de Mont Ventoux op te rijden. Euforie! Tranen! Gelach! Champagne! De ettelijke weken trainen en op de tanden bijten – door het hele team – wierpen hun vruchten af. Een fysieke en mentale overwinning. Iedereen moedigde iedereen aan. Andere wielertoeristen hoorden onderweg Gerts verhaal en kwamen iedereen de hand schudden en feliciteren. Hartverwarmend.

We namen met een grote glimlach op het gezicht en in ons hart afscheid van het team dat een paar dagen ter plaatse zou blijven en de berg nogmaals wilde trotseren.

Twee dagen later kregen we het bericht dat Kevin Slachmuylders tijdens de allerlaatste afdaling ten val was gekomen en niet meer wakker werd. Kevin, de goedlachse, sportieve en loyale vriend, de grote toeverlaat van Gert tijdens het hele revalideringsproces.

Toen we dit project op poten zetten en bespraken, waren we er rotsvast van overtuigd er géén snotterverhaal van te maken. Dit zou gaan over vooruitkijken, middelen bij elkaar sprokkelen voor de Sportdienst van het revalidatiecentrum zodat ook zij andere patiënten een vooruitzicht konden bieden.

En alhoewel ik Kevin enkel uit de verhalen en de foto’s die Gert met ons deelde ken, blijf ik de krop in de keel krijgen telkens ik aan september terugdenk. Geluk en verdriet liggen zo dicht bij elkaar.

Wees lief voor elkaar. Spreek het ook uit. Net zoals er beweerd wordt dat je niet met ruzie mag gaan slapen zou je vrienden ook niet in het ongewisse mogen laten over hoeveel ze voor je betekenen.

3 7 . 4 5 8 , 8 7

Zevenendertigduizend vierhonderdachtenvijftig euro zevenentachtig eurocent.
Het bedrag dat eind oktober op 3 maanden tijd werd ingezameld. Dit is meer, veel meer, dan wat we in onze zotste dromen ooit hadden verwacht. De revalidatietoestellen worden in samenspraak met de Sportdienst besteld en zo snel mogelijk uitgeleverd.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *